Arie van der Veer - Zegen (7)

Schuil maar veilig als de stormwind
woest je levensschip bedreigt.
Vlucht naar mij als ’t wilde water,
tot de wank’le reling stijgt.
Ik bescherm je met mijn schaduw,
in de diepten van de nacht.
Je mag rusten als de dag jou,
niets dan angsten heeft gebracht.
Niets dan angsten heeft gebracht.

Bid maar innig als je scheepje ,
in de dichte mist verdwaalt,
nergens licht valt te ontwaren
en de avond langzaam daalt.
Richt je blik dan naar de hemel,
naar de schaduw van mijn hand
en ik leid je door de golven,
veilig naar de overkant.
Veilig naar de overkant.

Roep maar kind, wanneer de vrees jou
in het duister overspoelt
en de zee met haar gevaren,
om je scheepje ziedend woelt.
Laat mijn almacht je omringen,
dan breng ik je veilig thuis.
Door de schaduw van mijn handen,
naar de kust, het vaderhuis.
Naar de kust, het vaderhuis.