De Zee en ik

Als de schemering de macht grijpt en de avond langzaam valt Als de zee niet langer kalm blijft en de storm haar vuisten balt Als de angst zo dichtbij is de haven ver weg Het de storm tegen mij is en ik steeds meer besef Dat k vecht met de golven in mezelf

Als het duister op z'n diepst is en geen mensenoog meer ziet Wat de bron van mijn verdriet is waarom liefde mij verliet Ik omringd ben door water dat steeds verder stijg Ik me afvraag bestaat er iemand die mijn angst verdrijft en in staat is mij te redden van mezelf

Leg de storm in mij het zwijgen op want ik kan er niet meer tegenop Breng de zee weer tot bedaren Als de dag het duister inhaalt en de zon verlicht de zee Als een briesje mij naar huis blaast en de stroming neemt me mee Keer ik terug naar de haven Waar ik ooit begon en daar zie ik mijn Vader die er altijd al stond Met zijn armen open kijkt Hij naar me uit In zijn armen kom ik eindelijk weer thuis Zijn volmaakte liefde drijft mijn angsten uit