VIDEO Gerdien Blom verloor dochtertje Miriam: 'zingen is dan je enige reddingslijn'

Samen met haar man Maarten was Gerdien zendingswerker in Albanië. Het stel kreeg acht kinderen. Zes jaar geleden verloren zij hun dochtertje Miriam, de middelste van destijds vijf kinderen. Het doet Gerdien nog iedere dag verdriet. Tegelijkertijd wil ze haar ervaringen graag delen omdat ze weet dat mensen zijn die veel steun halen uit haar verhaal.

Wat is er gebeurd met Miriam?

Het gezin was in Albanië. Gerdien was alleen thuis met de kinderen, Maarten was dat weekend in de bergen aan het fietsen. Midden in de nacht begon het. 'Mama ik voel me niet lekker', had Miriam gezegd. Ze had diarree en moest overgeven. Gerdien verzorgde haar liefdevol en die ochtend voelde Miriam zich naar eigen zeggen '1.000 keer beter'. Gelukkig, dacht Gerdien die ondertussen de laatste voorbereidingen trof voor een geplande vakantie met het gezin. Miriam had wat gegeten en gedronken en ging nog even slapen. Toen Gerdien haar na een poosje een glas water wilde brengen, zag ze meteen dat het niet goed was. 'Opeens vond ik haar en toen was ze al overleden.' Een bacteriële infectie, zo bleek achteraf.

Hoe ging je om met het verdriet?

Een kind verliezen is waarschijnlijk het ergste wat een ouder kan overkomen. Dat beaamt Gerdien. 'In het begin was het heel rauw. Het voelt alsof je uit elkaar wordt gescheurd', vertelt ze. 'Het verdriet trok zo door mijn hele lichaam. Die avond dacht ik echt: ik krijg nu weeën van verdriet. Het zette echt door.' Gerdien was op dat moment 6 maanden zwanger van haar zoontje Ezra. 'Dan was ik Ezra ook kwijt.' Maar toen sprak God tot haar. 'Je moet zingen. Dat was zo tegenstrijdig! Maar toen ben ik gaan zingen. De Heilige Geest zong door me heen. Op een gegeven moment zong ik We will overcome en dat soort liederen. Dat heeft me er die nacht doorheengeholpen.'

We zongen op de begrafenis juist 'U zij de glorie' en Psalm 100 op de melodie van Daar juicht een toon daar klinkt een stem. Omdat je dan zo erg merkt waar het evangelie omgaat.

Je ging zingen...

'Ja, als ik er aan terugdenk wodt ik weer emotioneel', vertelt Gerdien. 'Dat is het dubbele van zingen: juist als je zo'n ontzettend diep verdriet hebt, is dat eigenlijk je enige reddingslijn. Omdat je dan in verbinding staat met God en voelt hoe Hij je vasthoudt en je erdoorheen tilt. Tegelijkertijd zijn er ook tijden dat ze niet kan zingen van verdriet. Dat je keel is dichtgesnoerd. En dan vind ik het zo mooi in de gemeente dat anderen zingen. We hebben ook heel vaak gehad dat je zo geraakt wordt en zelf niet kan zingen, maar de mensen om je heen zingen en dan voel je ook dat je gedragen wordt. Ik voel bij aanbidding in de kerk dat God er is.'

Je hebt het over God, maar je verliest je kind. Hoe zit dat?

'Wat heel bijzonder was, bij alles, was dat God er heel dichtbij was.' Bijvoorbeeld in het mortuarium waar Miriam naar toe werd gebracht. 'Je krijgt nul-komma-nul begeleiding', vertelt Gerdien over het de periode na het overlijden van haar dochter. 'Je komt daar in zo'n ijskoude ruimte met koelcellen en je kind wordt er uitgetrokken. Ze hadden autopsie gedaan dus je kind is beschadigd. Dat was echt een hel. Maar toen in het mortuarium sprak God heel duidelijk: Ze is bekleed met onvergankelijkheid. Dat heeft mij toen heel erg geholpen.' Eerder op de parkeerplaats van het ziekenhuis, toen Gerdien op het punt stond om flauw te vallen omdat ze besefte dat ze haar kind kwijtraakte, sprak God ook. 'Wat is uw enige troost in leven en sterven?', hoorde Gerdien. 'Toen wist ik dat ze gered is door de dood heen. Dat ze bij Jezus Christus is.'

Zingen is dus belangrijk voor je. Zingen op de begrafenis, lukte dat?

'Als je oog in oog komt te staan met de dood, dan weet je heel goed dat dat je grootste vijand is. Dat is zo wreed, zo gemeen. Bij mij heeft dat een hele strijdlust teweeggebracht. Ik dacht: we gaan zingen! Dus we zongen op de begrafenis juist U zij de glorie en Psalm 100 op de melodie van Daar juicht een toon daar klinkt een stem. Omdat je dan zo erg merkt waar het evangelie omgaat. Toen hebben we staande gezongen en keihard. Echt een proclamatie van de dood is verslagen! Dat was heel mooi op die begrafenis. In alles gingen we dwars tegen de dood in en proclameerden we Pasen. En dat blijft de kracht van wat Jezus voor ons heeft gedaan en waar we naar uitzien. We zijn hier op aarde om juist te getuigen van de Hoop die in ons is en dat de duivel voor goed wordt verslagen.'