Pauline groeit op met haar meervoudig gehandicapte broer Marco en krijgt een speciale band met hem. Ze ziet hoe hij onvoorwaardelijk liefheeft en niet oordeelt. Na een periode van burn-out gaat Pauline aan de slag als (therapeutisch) fotografe, met als eerste grote project het vastleggen van andere broers en zussen van een meervoudig gehandicapte broer of zus. Deze portretten en verhalen verzamelt ze in het boek 'Brus'. Door dit boek wil ze laten zien hoe waardevol mensen zoals Marco zijn, maar ze wil ook extra aandacht vragen voor de 'brussen' (broers en zussen). Het boek bevat ook ontroerende brieven van de brussen. Zo schrijft Pauline aan Marco: "Nu moet ik mijn rol als grote zus loslaten. Het hoeft ook niet meer. Want ik geloof dat jij nu rent op gouden straten. Marco, je bent niet dood, je leeft."