Onze Vader

Zeg maar papa

Romeinen 8:15 - ‘U hebt de Geest niet ontvangen om opnieuw als slaven in angst te leven, u hebt de Geest ontvangen om Gods kinderen te zijn, en om hem te kunnen aanroepen met ‘Abba, Vader.'

Van de eerste twee jaar van mijn leven kan ik me nauwelijks iets herinneren. Maar één ding weet ik zeker: mijn moeder heeft me ‘papa’ leren zeggen. Mijn vader was er namelijk niet. Kort na mijn geboorte is hij in de oorlog naar een werkkamp in Duitsland gegaan. Dus moeder heeft mij de eerste woordjes geleerd. Waarschijnlijk zal ‘papa’ één van de eerste woorden geweest zijn. Moeder zal het aan mijn vader geschreven hebben: ‘Piet, gisteren zei Arie ‘papa’! De Bijbel zegt dat wij God ook zo mogen noemen. Jezus leerde Zijn discipelen God aan te spreken met Vader. Paulus gaat nog verder. Hij gebruikt de naam papa ook voor God. ‘Abba’ is het Griekse woord daarvoor.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik God nooit papa heb genoemd. Ik zing graag ‘Abba, Vader, U alleen behoor ik toe.’ Maar nooit ben ik een gebed zo begonnen. Als ik die tekst van Paulus lees, realiseer ik me dat het wel mag. Ik besef ook dat het een uiting mag zijn van de nieuwe relatie die ontstaat als iemand een kind van God wordt. Wie gelooft, wordt niet in de eerste plaats een Schriftgeleerde, maar een kind van God. En God zegt: “Noem mij maar papa.”

Het doet me deugd dat Paulus het ook allemaal niet zelf kon. Hij schrijft het toe aan het werk van de Heilige Geest in zijn hart. God heeft hem blijkbaar geholpen, ook voorgezegd! Vroeger stonden er van die lijstjes in je agenda met aanspreekvormen voor bepaalde personen. De Here God heeft ook een titel, een aanspreekvorm. Maar die titel hebben wij Hém niet gegeven, die heeft Hij Zichzélf gegeven! God zegt het voor, ik zeg het na.

Lied: ‘Abba, Vader, U alleen, U behoor ik toe. U alleen doorgrondt mijn hart, U behoort het toe. Laat mijn hart steeds vurig zijn, U laat nooit alleen. Abba, Vader, U alleen, U behoor ik toe.’

Uit de bundel: Geloof dat maar, van Arie van der Veer.